اصول لوله کشی حرارت مرکزی سیستم فن کویل

اصول تخلیه آب تشتک تقطیر، فن کویل تشکیل شده از یک جعبه فلزی که در داخل آن کویل حرارتی و برودتی قرار دارد بدین ترتیب که روی لوله مسی پره‌های آلومینیومی‌ یا گالوانیزه نصب کرده و آن را در داخل جعبه قرار داده‌اند و در پشت ‌این کویل حرارتی و برودتی ونتیلاتوری قرار گرفته که توسط الکتروموتوری به حرکت درآید و بدین ترتیب حرارت کویل به طور اجباری به محیط منتقل می‌شود و در زیر کویل حرارتی و برودتی تشتکی قرار داده شده که داخل آن را معمولا قیراندود می‌کنند تا زنگ نزند و آن را تشتک تقطیر می‌نامند و توسط یک لوله پلاستیکی به فاضلاب وصل می‌شود که آن را لوله درین (D) می‌گویند.
در تابستان معمولا سیستم را به مدار چیلر وصل می‌کنند و به جای آب گرم، آب ۴°C- درجه سانتیگراد به مدار وارد می‌کنند موقعی که فن کویل را خاموش می‌کنند یا فن کویل اتوماتیک می‌کند به علت بیش از اندازه سرد بودن کویل نسبت به هوای محیط قطرات آب مثل باران به داخل تشتک می‌ریزد و از آنجا از طریق لوله درین به فاضلاب ساختمان هدایت می‌شود. فن کویل دارای یک فیلتر هوا می‌باشد که در پایین جعبه در مسیر مکش ونتیلاتور قرار گرفته تا ذرات معلق در هوا توسط‌ این فیلتر گرفته شوند و بدین طریق از سیاه شدن دیوار جلوگیری می‌شود در جلوی ‌این فیلتر دریچه‌ای تعبیه شده که به اهرمی ‌وصل می‌باشد که توسط اهرم‌این دریچه را باز و بسته و مقدار هوای ورودی را تنظیم می‌نمایند.

 دامپر (شبکه خروج هوا) بعضی از فن کویل‌ها در قسمت بالای جعبه و یا در وجه جلوی جعبه در نظر گرفته شده است فن کویل‌ها دارای دربی در قسمت بالای جعبه می‌باشند که با باز نمودن آن درب می‌توان شیر فلکه‌های رفت و برگشت را رؤیت و آن‌ها را باز و بسته نمود و در گوشه مقابل درب اول در بالا دارای درب دیگری است که با باز نمودن آن کلید روشن و خاموش کردن الکتروموتور در دسترس قرار می‌گیرد و معمولا الکتروموتور فن کویل‌ها در دو دور کم و زیاد کار می‌کنند.

فن کویل‌ها را خیلی راحت می‌توان در مدار تاسیسات قرار داد ولی قبلا باید در دیوار ساختمان در محل نصب فن کویل دریچه‌ای برای ورود هوا و محل تخلیه فاضلاب برای لوله درین بایستی پیش بینی نمود و در موقع وصل نمودن فن کویل به مدار تاسیسات باید از مغزی برنجی ما بین کویل حرارتی و برودتی و شیر فلکه استفاده شود تا مانع خراب شدن دنده‌های رابط برنجی بین لوله‌های مسی شوند و برای‌این منظور یعنی قرار دادن فن کویل در مدار تأسیسات غیر از لوله و بعضی اتصالات دیگر ۲ عدد وی برنجی– “‌اینچ و دو عدد شیر فلکه کشوی حتما مورد نیاز است. بنابراین لوله کشی سیستم حرارت مرکزی برای فن کویل مانند رادیاتور می‌باشد منتهی به طوری که در قبل گفته شد برای نقاطی از ساختمان که می‌خواهند فن کویل وصل کنند حتما باید دریچه هوا و محل تخلیه فاضلاب لوله درین در دیوار پیش بینی می‌شود و فاصله لوله از دیوار تمام شده (سر لوله‌ها) ۱۵ سانتیمتر و از دیوار ناتمام ۱۸ سانتی متر و ارتفاع سر لوله‌های رفت و برگشت از کف تمام شده ۶ الی ۷ سانتیمتر و از دیوار ناتمام ۱۲ الی ۱۴ سانتیمتر و فاصله دو سر لوله از همدیگر ۷ الی ۸ سانتیمتر می‌باشد. برای تعیین ظرفیت حرارتی فن کویل از کاتالوگ کارخانه سازنده استفاده می‌نمایند.

یونیت هیتر

یونیت هیتر از یک کویل حرارتی پره دار که در داخل محفظه‌های جاسازی شده است تشکیل یافته و در داخل کویل، آب گرم یا بخار جریان دارد یک فن در پشت کویل حرارتی قرار گرفته و هوا را با فشار به کویل حرارتی می‌دهد در نتیجه انتقال حرارت از طریق وزش اجباری صورت می‌گیرد یونیت هیتر ممکن است دیواری یا سقفی باشد قدرت تبادل حرارت زیادتری در مقام مقایسه با کنوکتور و انواع رادیاتور دارد بنابراین دستگاه بیشتر برای گرم کردن محل‌های بزرگ مانند سالن‌های ورزشی، فروشگاه، رستوران، سینما و امثال آن به کار می‌رود و تنظیم درجه حرارت یونیت هیتر به وسیله شیرهای ترموستاتیک به طور خودکار انجام می‌گیرد. در پایین شکل یک یونیت هیتر که به مدار وصل شده مشاهده می‌نمایید در شکل دیگر برش خورده آن نشان داده شده است.

شناسایی اصول لوله کشی حرارت مرکزی سیستم یونیت هیتر

طوری که قبلا گفته شد در موقع انجام لوله کشی سیستم حرارت مرکزی شوفاژ کار مطابق با پلان ساختمان که در روی آن مسیرهای لوله کشی و سایز لوله‌ها و نوع مبدل مورد استفاده مشخص گردیده وقت باید عمل نماید بنابراین قبلا باید تمام محاسبات و سایز لوله‌ها و قدرت مبدل‌ها و محل نصب آن‌ها کاملا واضح در روی نقشه کار برای شوفاژکار مشخص گردیده است و هیچ نکته مبهمی ‌برای آن باقی نمی‌گذارد مگر بعضی از اندازه‌های استاندارد که آن‌ها را شوفاژکار از قبل به حافظه خود داده و در حین کار از آن‌ها استفاده می‌کند. 

یونیت هیتر به طور کلی برای گرم کردن ساختمان‌هایی مورد استفاده قرار می‌گیرد که فاصله سقف آن‌ها از کف داخل ساختمان بیش از ۳.۵ متر باشد و بدین خاطر یونیت هیتر ساختمان در ارتفاع حداقل ۳.۵ متر و حداکثر در ارتفاع ۴ متری ساختمان روی یک پایه فلزی که ساختمان کاملا محکم شده است قرار می‌دهند معمولا لوله کشی یونیت هیتر به یکی از دو طریق دولول‌های مستقیم یا معکوس به صورت روکار انجام می‌گیرد برای‌این منظور لوله آب گرم شوفاژ را به فاصله ۲۰ الی ۲۵ سانتی متر از کف ساختمان در روی دیوار و لوله برگشت را به فاصله ۱۰ الى ۱۲ سانتی (محور به محور) از پایین لوله رفت شوفاژ در روی دیوار ساختمان لوله کشی می‌نمایند و بعد از لوله اصلی رفت و برگشت شوفاژ انشعاب برای هر کدام از یونیت هیترها می‌گیرند (قطر لوله‌های انشعاب در نقشه تاسیساتی مشخص شده است) انشعابات نیز به صورت روکار و به فاصله ۱۰ الی ۱۲ سانتی‌متر از همدیگر روی دیوار کشیده می‌شوند و به توسط بست به دیوار محکم می‌شوند.

یونیت هیتر از نزدیک‌ترین انشعاب باید حداقل ۳۰ سانتی‌متر فاصله داشته باشد و برای بستن یونیت هیتر به مدار لازم است ابتدا به هر یک از لوله‌های رفت و برگشت در روی یونیت هیتر یک عدد مهره ماسوره و یک عدد شیر فلکه کشوئی و یک عدد سه راه تبدیل به ” و یک عدد شیر فلکه  کشوئی جهت هواگیری می‌بندند و معمولا پایه‌هایی که یونیت هیتر در روی آن‌ها قرار می‌گیرند از انتهای انشعابات ۱۵ الی ۲۰ سانتی متر بالاتر می‌باشند و اگر ظرفیت حرارتی یونیت هیتر بیشتر باشد معمولا آب گرم از یک طرف وارد و از طرف دیگر خارج می‌شود در هر صورت در نصب یونیت‌ها به مدار تاسیسات باید یک شیر هواگیری بر روی لوله رفت و یک شیر هواگیری برای لوله برگشت و یک شیر رفت و یک شیر برگشت برای یونیت در نظر گرفت و از شیرهای هواگیری تا یک متری زمین لوله را پایین می‌آورند و گاهی شیرهای هواگیری را در ارتفاع ۲ الی ۲.۵ متری نصب می‌کنند تا به راحتی هواگیری نمایند. در بعضی مواقع به علت وجود بعضی موانع در قسمت پایین دیوار لوله‌های رفت و برگشت را از ارتفاع ۳.۵ الی ۴ متری دیوار به صورت روکار لوله کشی می‌نمایند و لوله‌ها را با بست یا با قرار دادن روی پایه‌های نام روی دیوار در ارتفاع مهار می‌نمایند.